James Cooke: “Ik wil de mensen doen lachen maar ook doen nadenken”
< Gesprek (nu even niet) in ’t Parksken >
Niets is tegenwoordig nog normaal. Al 27 jaar interviewt Geert Van Gaeveren op schalkse wijze bekende Vlamingen in ’t Parksken, het “huisrestaurant” van Shopping Magazine. Maar nu even niet. ’t Parksken is gesloten wegens corona en tot overmaat van ramp heeft Geert zelf een of andere variant van het virus opgelopen, kort na zijn interview met James Cooke. Voor één keer geeft Geert zijn opnames uit handen. Volgend seizoen geeft hij weer present, in ’t Parksken, of course.
James Cooke kan niet in één vakje gestopt worden: hij is presentator, acteur en speelde mee in bekende musicals zoals “Daens” en “40-45”. Bij het brede publiek is hij vooral bekend als de sidekick van Gert Verhulst in “Gert Late Night” en in gastrollen van series zoals Familie en De Kotmadam. Het is altijd lachen geblazen met James. Maar nu even niet. Voor het programma “Leef!” dat nu loopt op Play4 en GoPlay.be, volgde James zes terminale mensen van wie hij een portret maakte. En dat levert beklijvende televisie op.
Leef
Is “Leef!” het programma dat je altijd al hebt willen maken?
Ja, het was mijn idee en ik ben ook dankbaar dat ik de kans gekregen heb om mijn schouders onder dit project te zetten. Iedereen, mezelf incluis, heeft al moeten afscheid nemen van mensen, na een plotse dood of na ziekte. Op dat moment ben je alleen maar bezig met afscheid nemen, maar denk je niet aan de tijd erna. Ik ben een aantal jaren geleden een goede vriendin verloren op een heel abrupte manier. Ik heb nog lang erna gebeld naar haar gsm, gewoon om haar stem op de voicemail te horen. Het was het enige tastbare waarnaar ik kon teruggrijpen. Ik nam mezelf kwalijk dat ik zo weinig materiaal had van haar. Ik wou haar stem horen, mij herinneren hoe ze eruitzag, hoe ze lachte. Dat gemis is altijd in mijn achterhoofd blijven spelen. Een tweede reden waarom ik dit programma gemaakt heb, is omdat ik als bekende Vlaming vaak gevraagd word om mensen te gaan bezoeken op palliatieve afdelingen of een filmpje te sturen naar iemand die niet lang meer te leven heeft. Ik vind het mijn verantwoordelijkheid om op die vragen in te gaan. Als je beseft dat je met zo’n klein gebaar zoveel kan betekenen voor mensen, moet je dat gewoon doen. Ik ben op die manier al vaak met de dood geconfronteerd. Een derde reden waarom ik dit gedaan heb, is omdat het in mijn natuur ligt om bepaalde zaken bespreekbaar te maken. Ik ben een babbelaar en wil over alles kunnen praten, dus ook over de dood. Zaken uit de taboesfeer halen is een van de doelen in mijn leven, zowel dit thema maar ook vele andere.
Ben je niet bang voor de kritiek dat je TV maakt op de kap van andermans miserie?
Niet echt. Het is inderdaad een delicaat thema, maar het is zeker geen kommer en kwel programma geworden. Daar ben ik blij om. Via het portret leer je de persoon in al z’n facetten kennen, zowel zijn angsten als zijn goesting om van elke dag te genieten. “Leef!” is een programma waarin je heel veel warmte en liefde voelt, de portretten stralen levensvreugde uit. Als je geëmotioneerd wordt, komt er toch nog altijd een glimlach door je tranen heen. We hebben een vrouw gevolgd tot aan de chemo en wat er gebeurt na haar chemo. Dat is geen sensatie, dat is puurheid. We vragen altijd aan de mensen wat ze wel en niet willen tonen. Zij wou tonen wat chemo doet met mensen. Ze deed het voor haar kinderen, ze wou vechten voor hen en tonen hoe graag ze hen zag. Dat was heel heftig en anderzijds ook heel mooi omdat er zoveel liefde achter schuilging.
Ik moet bekennen dat ik het emotioneel aspect onderschat had. De emoties kwamen fel binnen bij mij. Die betrokkenheid was tegelijk een troef: ik heb mij nog nooit zo sterk verantwoordelijk gevoeld voor een programma als nu. Normaal moet ik alleen rekening houden met de kijker maar nu wou ik voor de nabestaanden dat het een puur en authentiek portret werd. Het moest goed zijn. We wilden een mooi, blijvend souvenir maken. Ik hoop dat dit ook zo overkomt bij de mensen.
Er zijn ondertussen al vier van de zes mensen overleden?
Ja, dat klopt. Wij hebben terminale mensen gevolgd, maar dat wil niet zeggen dat we het portret pas uitzenden wanneer ze gestorven zijn. Laat ons hopen dat Evy en Sylvia nog jarenlang hier mogen zijn. Ze weten dat hun tijd beperkt is, maar hoeveel tijd ze nog hebben, weet niemand. Geen enkele dokter kan hierop antwoorden. Ze hebben hun portret al gezien en staan er helemaal achter. De dag dat ze er niet meer zijn, is het een mooi aandenken voor hun nabestaanden.
Het is een fijne gedachte dat een dochter van 12 jaar op haar vijftigste nog eens terugkijken naar het portret van haar papa. Ik ben dus al vier portretten gaan tonen. De familie is vooral dankbaar dat ze nog iets tastbaars hebben. Ik hou sowieso nog contact met de familie en partners. Ik stuur af toe berichten om te horen hoe het gaat of om hen te verwittigen wanneer het portret uitgezonden wordt en wanneer er iets verschijnt over hun geliefde in de pers.
Wat heeft “Leef!” jou bijgebracht als mens?
Wat mij het meeste frappeerde, is dat deze mensen het liefst nog genieten van doodgewone dingen. In mijn fantasie stelde ik mij voor dat mensen die zo’n vonnis krijgen, ineens zotte dingen willen doen of exotische reizen naar parelwitte stranden willen maken. In werkelijkheid willen ze gewoon zoveel mogelijk genieten van het samenzijn met hun geliefden. Daar draait het allemaal om: de mensen uit je dichte omgeving zijn onvoorwaardelijk, het zijn die mensen die er zijn wanneer je je ogen voorgoed sluit. Ik hoop dat de kijkers evenveel uit het programma zullen halen als ikzelf. Ik heb eruit geleerd dat je nooit genoeg kan zeggen tegen je geliefden hoe graag je hen ziet. Het heeft ook mijn relativeringsvermogen een boost gegeven: het heeft geen enkele zin om je druk te maken over dingen die je toch niet kan veranderen. En het heeft mij ook geleerd dat er achter elke gevel wel iets gebeurt. Als het even niet goed gaat, weet dan dat je niet alleen bent. Maar probeer ook niet je verdriet en gemis te onderdrukken, zeker niet in deze covid-tijden. Soms verbergen we ons verdriet om anderen te sparen. Je moet durven uitspreken wat je denkt en voelt, ook als is het niet “ça va”.
De Cooke & Verhulst Show
Je combineert veel zaken, waar ligt je grootste passie?
Mijn hart ligt vooral bij human interest programma’s zoals “Leef!” Ik luister graag naar mensen en hun verhalen. Als kind al was ik geboeid door mensen, ik vroeg mij af wat ze deden, hoe ze leefden. Enerzijds sta ik als acteur graag in de spotlights, maar wanneer ik met mensen praat, heb ik geen enkele moeite om een stap opzij te zetten en mijn gesprekspartners op de voorgrond te plaatsen. Op dat moment is het verhaal van de mensen interessanter dan mijn verhaal. Ik praat heel graag met mensen, dat doe ik ook tijdens “Gert Late Night”, maar dan is er een entertainende saus over, wat ook mag. Ik ben daarnaast met veel andere zaken bezig, zoals de gloednieuwe “De Cooke & Verhulst Show” die binnenkort te zien is op Play4. Ik heb nog 1000 dromen. Ik ben iemand die niet kan stilzitten. Ik ben een pur-sang ADHD-er, ik moet bezig blijven, risico’s pakken en mezelf voortdurend uitdagen en heruitvinden. Ik ben nu 36 jaar. Als ik zie hoe snel alles kan gedaan zijn, wil ik nog alles meepakken dat op mijn pad ligt en vooral dingen doen waarin ik mijn hart en ziel kan steken. Ik wil verhalen vertellen, ik wil de mensen doen lachen maar ik wil ze ook doen nadenken. Met “Leef!” heb ik mijn palet verbreed van dingen die ik mag doen.
Je bereikt ook veel jongeren via educatieve voorstellingen, gaan die nu nog door?
Met “Uitgezonderd.” waarvan ik creatief zaakvoerder ben, geven we inderdaad onder meer educatieve theatervoorstellingen. We zijn marktleider in Vlaanderen op educatief vlak, we zijn daar supertrots op. We hebben 400 voorstellingen per jaar en bereiken daarmee 100.000 leerlingen. We kunnen nu niet naar de scholen gaan. Daarom hebben we in maart vorig jaar beslist om te digitaliseren. We hebben ook edtv.be ontwikkeld, een digitaal platform dat gevoelige onderwerpen zoals cyberpesten, sexting, drugs en alcohol op een toegankelijke manier aanpakt. Het platform richt tot kinderen en jongeren, maar ook tot leerkrachten. Het biedt free content en is ook gelinkt aan partners zoals Awel, WatWat, Child Focus, de CLB-chatlijn, de Zelfmoordlijn, de Druglijn… Het platform boomt enorm, jongeren en scholen grijpen er massaal naar toe. Het is voor ons een vervanging van ons life entertainment. Ik ben heel blij dat we nu op deze alternatieve manier bij de jongeren geraken.
Gavere
Je bent opgegroeid in Gavere, kom je daar nog?
Grappig dat je dit vraagt, want ik ben er pas twee weken geleden nog gaan wandelen met mijn vriend om hem Gavere te tonen. Mijn toekomstige man is afkomstig van Ronse, we rijden vaak door de streek en ik hou er regelmatig halt. Mijn vroegere buren zien mij zo elk jaar eens opduiken in de wijk. Dan bel ik bij hen aan om gewoon eens goeiedag te zeggen. Ik blijf mijn streek opzoeken, ik ben een nostalgisch mens.
Wanneer ben je echt gelukkig?
Ondanks alle onzekerheden, ondanks covid en ondanks het gemis om familie te mogen bezoeken, mag ik stellen dat ik in de gelukkigste fase van mijn leven ben. Toen ik 17 jaar was, zat ik in een donkere periode. Toen waren er geen preventiediensten die jongeren konden te woord staan. Die zijn er nu gelukkig wel. Mijn nichtjes zijn gezond en gelukkig, wat in deze tijd niet evident is en daar ben ik blij om. En vooral: mijn vriend maakt mij heel gelukkig, dat is de essentie van alles. De mensen om je heen bepalen hoe gelukkig je bent. Na 36 wilde jaren heb ik mij eindelijk gesetteld, ik ga trouwen met mijn vriend, de man die ik doodgraag zie. Ik wil een groot feest, ik wil iedereen erbij die ik graag zie, en dat zijn veel mensen. Onze eerste datum hebben we moeten schrappen. We hebben nog geen nieuwe datum geprikt, maar ik vertrouw erop dat het tegen de late zomer wel kan.
