Jonas Geirnaert en Julie Mahieu: ‘Het kan echt om de hoek gebeuren’

< Gesprek in ’t Parksken >

De Dag. Ik vergeet De Dag nooit. De Dag dat ik wist dat straffeloosheid niet bestaat. Dat er dingen zijn die niet mogen, ook al weet je niet waarom. Dat niet elke knipbeurt even leuk is, en dat een gat niet altijd zomaar een gat is.

De Dag. De dag dat kleuterjuf Annie ons voor de eerste keer leerde hoe je best met een schaar omgaat. ‘Wat is dit lieve kindjes?’ Ze had het beter nooit gevraagd.

‘Een kat op een groot vel papier,’ antwoordde pienter Petertje. ‘Dit is een schaar,’ zei de juf, ‘en nu zal ik de kat uit haar vel knippen.’ Plots gleed het stalen werktuig met een rotvaart door haar vingers tot haar poes klaar was. We keken met verbazing en we waren dan ook dolenthousiast toen we even later zelf een schaartje kregen én een tekening van het ‘Grote Dierenbos’. Toen begon de slachtpartij. Als de lieve lust knipten we tijgers, kamelen, walvissen, neushoorns en andere diersoorten naar de verdoemenis. Mijn olifantje zag er zeer ongezond uit. ‘Oei,’ zei de juf, ‘wie heeft hier zijn slurfje afgesneden?’ en ze kraaide net als de kindjes van de pret. En toen gebeurde het. Speelkameraadje Patrick had net een kieken geslacht en toonde me de overschot. Ik keek enigszins beduusd naar de knipsels toen ik plots de mooie tekening van een dolfijn in het midden van zijn trui ontwaarde. ‘Knippen’, dacht ik meteen. Ik friemelde het breiwerk samen, nam de schaar ter hand, en deed wat me mijn hele leven zou achtervolgen: knippen. Even later zat Patrick met een groot gat, en ik huilend in de hoek van de klas. De juf was zeer boos. ‘Stoute jongen,’ zei ze, ‘kijk eens goed naar Patrick zijn hol.’ en ik begreep er niets van. Ook de mama begreep niet meteen waarom haar Patrickske plots met een groot gat in zijn trui aan de schoolpoort stond. De scheldpartij aan het adres van mijn moeder kwam bijna even hard aan als de latere kletsen op mijn billen. De  Dag. De Dag die me een trauma voor scharen, knippen, dolfijnen en gebreide truiën opleverde. Een doodgewone dag, maar niet voor mij. Zo’n dag als een andere wordt ook beschreven in De Dag, een fantastische nieuwe serie die in het voorjaar ongetwijfeld tot een kijkcijferkanon op Vier zal uitgroeien. Aan tafel in restaurant ’t Parksken zitten de bezielers ervan, een koppel BV’s en echte televisiemensen: Jonas Geirnaert en Julie Mahieu.

Gijzeling

Niet alleen bezielers, maar ook genieters. Nog voor de eerste woorden van het interview is de overheerlijke zalm ceviche met fijne groentjes immers al keizer. Toch maar een vraagje nu.

Een tv-serie maken over een gijzeling in een bank. Hoe komen jullie erbij?
Julie: Ik kom uit de human interest televisiewereld. De ‘Ideale Wereld’ en ‘Man bijt Hond’ gaat over mensen. Over wie ze zijn, en waarom ze bepaalde dingen doen. Die vragen hielden ons bezig. We wilden een scenario schrijven waarbij de personages zeer belangrijk zijn. Een gijzeling heeft een grote impact op iedereen die ermee te maken heeft.

Jonas: Het idee dateert in feite al van 10 jaar terug. We hebben per persoon zo’n 7.500 uur aan de serie gewerkt. De Dag heeft geen eenvoudige structuur om in elkaar te boksen. Het was hard werken, maar we denken dat het resultaat mag gezien worden.

We zagen de serie al op Telenet en waren eniszins verbijsterd. Dit is amper gezien in Vlaanderen.  
Julie: Het gaat over de ervaring door een aantal mensen van eenzelfde situatie. De achtergrond van de situaties zijn zeer belangrijk. Daar staken we veel tijd in. De gehele serie speelt zich op één dag af. Wij wilden weten waarom ze die éne dag de mensen zijn wie ze zijn.

Acteurs

Vooral de spanning is echt van bij het begin te snijden. Door het filmen, door de fantastische acteurs en het ongewone plot.
Jonas: Niet verklappen aub. Het vormt inderdaad een geheel. Zo zijn bijvoorbeeld de hoofdacteurs Sofie Decleir en Johan Van Assche ronduit geweldig, vind ik. De hele cast trouwens, en dat is niet toevallig.

Julie: Nee, we staken ook veel tijd in de juiste casting. Samen met de regisseurs Dries Vos en Gilles Coulier wilden we echt de juiste mensen kiezen om het totaalplaatje te doen kloppen. Michiel Devlieger gaf ook advies om tot de groep mensen te komen die het verhaal geloofwaardig moeten maken.

Dat is het zeker. Zeer realistisch allemaal.
Julie: Mooi dat het zo overkomt. We wilden functionele maar toch natuurlijke dialogen. Herkenbaar voor iedereen. Ondanks het speciale van de gijzeling. Niet meteen een dagdagelijks banaal gegeven.
Eerst is trouwens het idee ontstaan om iets te maken uit verschillende vertelstandpunten. Pas later zijn we beginnen denken aan een bankoverval en een gijzeling. Dus eerst het concept dan de uitwerking ervan.

Fictie

Jonas: En dan veel research gedaan. We wilden geen fictie maken zonder de realiteit te kennen. We praatten met politiemensen en echte onderhandelaars. De kennis is niet uit andere films gehaald, maar werkelijk uit wat mensen ons hebben verteld die quasi gelijkaardige situaties hebben meegemaakt. Uiteraard is alles overgoten met een beetje extra spanning. Al overstijgt de realiteit misschien wel de fictie bij dergelijke toestanden.

Julie: De zogezegd kleine dialogen zitten erin omdat de mensen zouden beseffen dat zoiets dramatisch als De Dag echt om hun eigen hoek kan gebeuren. Dat horen we ook uit de reacties na de uitzending op de betaalzender. Het is zo echt. En toch weer ver weg.

Jonas: Ik haal hierbij graag een scène aan waarbij een personage gewoon vraagt; heb je mijn gsm-lader soms gezien? Een simpele vraag die herkenning bijbrengt. Dit was belangrijk voor ons.

Erkenning is er inmiddels uit alle hoeken voor de excellent gebakken foie d’oie met compote van tomaat die we voorgeschoteld krijgen. Wauw!

Was het makkelijk om als koppel te werken? Jullie wonen ten slotte samen, en zitten alle dagen op elkaars lip.
Julie: Het schrijven was nooit af. Als we een idee kregen voor bijvoorbeeld één van de laatste afleveringen dienden we ook de derde of de vierde aflevering te herschrijven. Het stopte eigenlijk pas als alles was opgenomen.

Jonas: Bij het draaien zelf waren we allebei nadrukkelijk aanwezig. Dat mocht en kon ook van de regisseurs. Maar ik denk dat je met je vraag bedoelde of we nu als koppel regelmatig ruzie maakten. Neen dus. Maar uiteraard waren er ook meningsverschillen. Laten ons stellen dat we elkaar goed aanvulden (lacht).

Zoals bij Neveneffecten. 4 humoristen die elkaar ook goed aanvoelden.
Jonas: Jelle De Beule, Koen De Poorter en dubbele neef Lieven Scheire zijn natuurlijk ook schitterende mensen om mee samen te werken. Ze spelen ook mee in De Dag. Jelle vertolkt zelfs een bijzondere rol.

Julie: Vooral dat samenwerken vind ik tof. Of dat nu als koppel is of met andere mensen maakt niet veel uit. Dat zit gewoon in mij. Ik wil samen iets construeren. Dit keer is het een tv-reeks met Jonas. Die dus mijn partner, maar voor het maken van de reeks vooral ook mijn collega is.

Jonas: Bij Neveneffecten probeerde ik wel meer mijn eigen ideeën voorop te stellen. Bij Julie ben ik toegeeflijker. Ja toch?

(blik van Julie zegt veel)

Jonas, ga je weer vogelgeluiden nabootsen in ‘De Slimste Mens?’
Jonas: Weet je dat ik die grap eerst niet ging brengen omdat ik niet echt zeker was dat de mensen zouden lachen. Maar de sfeer zat goed, en de onbedaarlijke en onweerstaanbare lach van Erik Van Looy deed de rest. De grappen zijn soms voorbereid, maar vaak is het ook het moment zelf dat het moet gebeuren.

Woestijnvis

Het gehele verhaal gaat over één dag, maar er waren 13 draaidagen per aflevering. De seizoenen volgen elkaar snel op. Dus het decor veranderde.
Jonas (lacht): Inderdaad, dat was niet makkelijk. Als de bladeren van de bomen vallen tijdens de eerste aflevering, mogen ze er niet terug aanhangen tijdens de slotscène als alles gaat over die ene dag. Dat kostte soms wat kunst – en vliegwerk. Maart het lukte wonderwel.

Julie: Ook de inwoners van Brugge zullen bijvoorbeeld verrast zijn als ze te weten komen op welk pleintje we de gijzeling hebben gefilmd. Ik mag zeggen dat niets toevallig of met de natte vinger is gekozen. Vandaar ook de vele jaren werk en studie.

Maar je weet wat studeren is. Je bent Master in de Biomedische Wetenschappen.
Julie: Klopt, maar ik heb nooit iets gedaan met het diploma. Ik werd toegelaten bij Woestijnvis om stage te doen en bleef hangen in de televisiewereld. De relatie met Jonas heeft geen gevolgen gehad voor mijn carrière (lacht).

De kalfszwezerik op ons bord heeft wél gevolgen voor onze smaakpapillen. Ze worden verwend en verrijkt. ‘Mijn favoriete gerecht’, zegt Julie. Ze weet dus niet alleen wat goede tv, maar ook wat goed eten is.

Jonas: Julie haalt Woestijnvis aan, en ik wil graag nog eens benadrukken dat we voor het maken van De Dag de nodige ruimte van het productiehuis hebben gekregen. En het vereiste budget.  

Niet onbelangrijk want dat straalt de serie uit. Alles is super professioneel gedaan. Jullie worden allebei zelfs ‘Showrunners’ genoemd . Hollywood is niet ver weg.

Julie: Dat is een beetje overdreven (lacht). Concreet betekende het dat we steeds op de sets aanwezig waren om vooral de inhoud van de reeks goed te bewaren. Dat maakte het iets eenvoudiger voor de regisseurs. Dat professionele, internationale karakter van de reeks pleziert ons enorm. Dat streefden we na. Distributeur Dynamic Television biedt de Engelse versie ‘The Day’ aan. Ook buiten Vlaanderen lijkt de reeks herkenbaar en vooral het publiek aan te spreken. Supertof. 

Kijken hé, meneer

Jonas: Zelf regisseren, wilden we niet. Dat is onze metier niet. Dat lieten we liever over aan de vakmensen. En dat zijn Gilles en Dries zonder twijfel.

Gilles Coulier deed de politionele kant. Ook iets anders dan bijvoorbeeld Bevergem.
Jonas: Ook daar bewees hij zijn talent. Net als Dries Vos die na o.a ‘Wat als’, ‘Safety First’ en ‘Biker Boys’ ook wel een uitdaging zag in ons project. Hij filmde de scènes in de bank. De laatste 4 afleveringen zijn een gezamenlijk werkstuk. Ach, we wilden gewoon een realistische, spannende tv-reeks maken. Goed gefilmd, met een niet alledaags scenario.

Een fantastisch werkstuk. We kunnen de loftrompet niet genoeg bovenhalen, En dat is gemeend. Het is ook donker gefilmd. Bewust?
Jonas: Het benadrukt de teneur van de reeks. Ook de muziek is sterk beladen. Het zuigt de kijker mee naar het hoogtepunt. Kijk, de serie is van een idee van ons tweeën gegroeid naar iets van zeer veel mensen. Iedereen genoot ook zichtbaar, en leefde mee met de evolutie en de spanning van de reeks. Dus de sfeer is ontzettend belangrijk. Het moet boeiend blijven.

Vertrouwen, vooral veel wantrouwen, hoop, dood, onverbiddelijkheid, liefde, het zit er allemaal in.
Jonas: Inderdaad veel thema’s die het verhaal onderbouwen en onderhouden. Thema’s die deel uitmaken van het gewone leven, en dus tijdens De Dag van onze personages niet kunnen ontbreken. Er gebeurt van alles. Meer zeg ik uiteraard niet. Ze moeten maar kijken he mijnheer!

Dat zullen ze, massaal, geloof ons.  De fraaie verschijning aan onze tafel vertolkt zelf een bijrol in De Dag. En dan hebben we het niet meteen over Jonas. Geen zicht als hij zijn petje afzet om ons zijn speciale clown kapsel te tonen. Het haar links en rechts op de schedel, en een kale middenstreep. ‘Is voor iets anders waarmee ik nu bezig ben’. Humor vermoeden we. Wat verwachten we anders van de maker of bedenker van o.a Basta, Willy’s en Marjetten, Het Geslacht De Pauw en niet te vergeten Kabouter Wesley.

Of komt er een vervolg op De Dag? ‘We hebben alvast de smaak te pakken’, zegt Julie. De smaak zit ook goed in ’t Parksken. Daar kan je vanop aan. Nog één ding; dat van kleuterjuf Annie is echt gebeurd. Maar De Dag is zoveel spannender. Kijk maar op Vier in het voorjaar.