Evy Gruyaert: “Nu en dan eens zondigen mag gerust”

< Gesprek in ’t Parksken >

Voor we het interview beginnen, wil ik toch iets rechtzetten. Neen, niet Evy Gruyaert leerde haar volk lopen, maar wel mijn buur Willy. In ons dorp werd je een aantal decennia geleden uitgenodigd bij de pastoor en de dokter voor een diepgaand psychologisch gesprek als je het had aangedurfd om op je ééntje langsheen de openbare weg te hardlopen. Je kamer in St.Guislain werd al geboekt. De pastoor was toen nog een kindervriend, de loper een vermoedelijke kinderlokker. Lopen deed je op een voetbalveld, niet op straat, niet tussen de velden. En joggen bestond nog niet want je diende toen je voeten nog op te tillen om te lopen.

Willy had daar allemaal geen boodschap aan. Hij woonde schuin tegenover ons. Elke dag stipt om 19u verliet hij het ouderlijke huis voor zijn looptocht. Hij droeg zomer en winter een veel te klein stretchen loopbroekje zodat je telkens de indruk had dat hij een broodje gezond mee had voor onderweg. ‘Ja, onze Willy is gebruind van aan zijn dolleke tot in zijn holleke’, lachte zijn moeder als iemand opmerkingen maakte over zijn getaand uiterlijk. Hoe hij eraan kwam, weet niemand want een zonnebank had men nog niet uitgevonden, en het verste dat Willy op reis ging, was met zijn ouders op jaarlijkse bedevaart naar Oostakker. Wellicht ging onze immer joviale, zingende melkboer Eduardo niet echt vrijuit. Choco Granata was zijn bijnaam, en iedereen wist dat hij zelfs durfde te zingen vooraleer de kerk uit te gaan.
Willy had ook een kapsel waar zelfs bij een felle windhoos of een zware plensbui geen kreuk in kwam. Een keer heb ik hem zien lopen met een witte kuif, maar daar zaten de duiven van zijn nonkel Marcel dan weer voor iets tussen.

Knaloranje loopschoenen droeg Willy. Uniek voor die tijd, en enkel één of andere jeanet op de BRT durfde daarmee toen in het openbaar te pronken. Willy was nochtans geen homo. Dat heb ik gemerkt toen hij in volle zomer voorbij de tuin van Warme Wendy liep. Ze lag te zonnen, Willy minderde vaart, keek, en zijn broodje werd plots uitermate gezond. Dat heb ik zelf gezien. Dus neen,Willy was niet anders geaard, wat uiteraard geen probleem was geweest. Maar Willy was gewoon voor op zijn tijd. Hij was een trendsetter avant la lettre. Hij, en niemand anders leerde ons lopen. Zo staat het toch in mijn geheugen gegrift. Dus sorry, Evy, maar voor mij blijft buur Willy de uitvinder van de ‘Start to run’.

‘Start to bike’, ‘Start to swim’, ‘Start to fitness’, ‘Start to golf’, ‘Start to veggie’ en zoveel meer, schrijven we dan wel aan Evy Gruyaert toe. Zelfs ‘Start to walk’, al was dat laatste ten tijde van Jezus al hot. En nu: start the interview.

Start to parasail

Het ‘Start to run’ -verhaal begon in 2006.
Ja, het eerste seizoen van Vlaanderen Sportland. Eerst was er het boek, en het jaar nadien de podcast. Het sloeg meteen aan. Het was het juiste concept op het juiste moment. Plots kregen we duizenden mensen aan het lopen. Niet evident want nu lijkt het de normaalste zaak van de wereld, maar toen was je een weirdo als je dat deed. Nu ben je al een beetje gek als je het niet doet. Uiteraard hebben we intussen de podcast al opgefrist, en zijn er tal van andere sporten bijgekomen. Het liep zelfs een beetje de spuigaten uit. Op de duur vroegen ze me of ik geen ‘Start to parasail’ wou maken.

Dat zou moeilijk gaan om je dan in te leven bij de opname.
Niet makkelijk, maar het klopt dat ik probeer me steeds volledig te geven. Bij “Start to run’ trek ik een toepasselijke outfit aan, en doe ik de bewegingen mee. Stretchen is dan het been op de studiotafel om het echt te beleven. Die opnames duren dagenlang en zijn dus wel afmattend.

Wat ben jij goed bezig zeg, ik ben fier op je Evy.
Die zinnetjes achtervolgen me, maar dat vind ik niet erg. Zelfs de Hollanders zijn er dol op.

Waar wij dan vooral dol op zijn, is het taartje van honingtomaat met rucola en burrata dat we voorgeschoteld krijgen. We ledigen haastig het coupje champagne ‘Louis Roederer’ dat ons bij aankomst werd aangeboden, en storten ons op het voorgerecht. De plotse stilte verraadt het genot van de smaak. Dank je chef Joris, wie had gedacht dat we ooit Evy Gruyaert zouden kunnen imponeren.

Yoga

Je concentreert je de laatste tijd meer op yoga. Ook iets minder intensief.
Dat dacht ik aanvankelijk ook. Ik dacht dat het iets was voor zwevers met lange gewaden en rasta. Tot een vriendin me meenam naar de les. Na enige tijd bleek het echt een openbaring. Ik noem het mindfulness in beweging. Je traint je geest en je lichaam. Fysiek is het je grens opzoeken zonder erover te gaan. Soms is dat dus ook best zwaar. Door die bewegingen maak je echt wat los. Ik had een totaal verkeerd idee van yoga, zoals wellicht nog veel andere mensen. Het is een aanrader, en voor mij persoonlijk een cadeau dat ik het heb leren kennen. Ik heb inmiddels de nodige cursussen gevolgd om het deskundig te onderrichten, en ik zou het niet meer kunnen missen. Ik ben van nature een stresskip, en yoga biedt zeer goed tegengewicht voor die nervositeit. De ademhalingsoefeningen helpen echt. Je kan ze zelfs in de auto doen. Wij moeten immers leren ademhalen. Daar zijn we ons meestal niet van bewust, maar het is ontzettend belangrijk.

Maar je bent begonnen met yoga door een accident.
Eerder het gevolg van een aanslepend knieletsel. Toen ik als kind naar de turnclub ging, had ik al last van de knie. Het vaak voorkomende ‘Jonge-Meisjes-Syndroom’ waarbij de patellapees ontstoken raakt. Toen besteedde ik daar niet zoveel aandacht aan hoewel het behoorlijk wat pijn veroorzaakte. Door het vele sporten is dat blijven aanslepen, en in 2009 na een uitzending van ‘De Rode Loper’ deed ik in de ondergrondse garage van de VRT een verkeerde beweging, en ik viel meteen met helse pijn op de grond. Ik krijste geheel de VRT bij elkaar. Uiteindelijk hebben ze me met de ambulance naar het ziekenhuis gevoerd waar een chirurg de knie terug in de kom heeft moeten plaatsen, en me geopereerd heeft aan de bewuste patellapees. Ik diende toen wekenlang een brace te dragen van aan de heup tot aan de enkels, en daarna was mijn been zo dun als mijn onderarm. Spiermassa weg, en een lange revalidatie. Toen heb ik kennisgemaakt met yoga. Van een non-believer ben ik intussen veranderd in een hevige fan.

Chips kopen

Je bent ook uitgegroeid tot een voorbeeld van gezond leven.
Mensen verwachten inderdaad soms dat ik extreem perfect ben. Dat is niet zo. Ik doe wel mijn best om gezond en fit te leven. Dat probeer ik ook weer te geven in mijn boeken en mijn podcasts. Ik ben al jaar en dag vegetarisch, maar ook daar hebben sommigen een verkeerd beeld van. Ook vegetariërs eten graag, en genieten hoort er bij. Laat ons zeggen dat ik een aanhanger ben van de 80/20 regel. Nu en dan eens zondigen mag gerust. Mensen zien me soms in de supermarkt chips kopen, en zeggen dan: ‘hola, mag dat wel voor een ‘Start to run’ – madam’? Natuurlijk kan dat. Ik heb ook wel eens zin om een zak chips soldaat te maken voor tv. Dat elke dag doen, zou weer een ander verhaal zijn. Mocht ik over enige jaren x5 wegen, zou ik er terecht op aangesproken worden (lacht).

Dat zien we niet direct gebeuren, maar deze heerlijke melanzane met een coulis van tomaat en Parmezaanse kaas vraagt ook wel om soldaat gemaakt te worden. We laten het niet aan ons hart, én onze maag komen. Dit is nu vegetarisch, en ’toch’ ontzettend lekker. ‘Hoe komt het dat het Shopping-interview steeds in ’t Parksken doorgaat?’ had Evy net voordien gevraagd. Wel daarom Evy.

 

Donna en Van Rossem

Je hebt al heel even Vlaanderen Sportland en De Rode Loper aangehaald, maar naast de podcasts, het schrijven van boeken, het uitbrengen van kledij, heb je al zoveel gedaan in de media. Vlaanderen Vakantieland, Aan Tafel, Dans Mondial met Lien Van De Kelder, De Val van 1 Miljoen, Topstarter, Stukken van Mensen, Leeuwenkuil, je was VRT-omroepster, te veel om op te sommen. En het radiowerk. MNM, Donna…
… waar het in feite allemaal begon…

… na een wedstrijd. Vertel eens Evy.
Ik was in Kortrijk afgestudeerd als vertaler-tolk, en ik had een paar kantoorbaantjes, maar echt gelukkig werd ik daar niet van. Ik hoorde over een wedstrijd waarbij men jong talent zocht voor de VRT-zender Donna. Ik schreef me in, en mocht net zoals nog tientallen andere kandidaten naar Brussel. Mijn pa bracht me, en we gingen al over Antwerpen (lacht). Het geeft aan hoe vaak we al uit Meulebeke naar de verre hoofdstad waren gereden. We werden met 10 geselecteerd voor verdere proeven. Ik diende bijvoorbeeld Jean-Pierre Van Rossem te interviewen. Hij belde echter in extremis af. Oef. Nu goed, ik diende dan maar zelf als gaste te fungeren, en hoewel ik nog nooit een radiostudio van binnen had gezien, bracht ik het er behoorlijk vanaf. Uiteindelijk won ik, en kreeg ik een parttime contract. Men had het telefonisch laten weten aan mijn moeder, maar ze vertelde het me maar langs haar neus weg net vooraleer ik die avond in bed kroop. Ik was dolgelukkig, maar mijn ma iets minder. Haar dochter in de media, alle dagen naar Brussel. Maar kijk, het is allemaal goed gekomen.

Een nieuwe wereld ging open voor de jonge West-Vlaamse deerne.
>> Dat kan je wel stellen. Het was allemaal zo anders. Ik stal elke dag met mijn ogen. Die ongebreidelde interesse zorgde ervoor dat andere deuren opengingen. Ik deed mee aan examens bij de VRT, en kreeg kansen.

Je werd omroepster, en meteen BV.
En toch moest ik vaak alleen na de late film met mijn zwarte Corsa naar Meulebeke. Alles gebeurde toen nog live, en er kwam dus nachtwerk bij kijken. Mijn vader belde me dan of stuurde me berichten onderweg om me wakker te houden. Als je zelf ouder bent, begrijp je die bezorgdheid, en hoe lief dat was.

Op mijn 80ste

Juist, je bent moeder van een zoontje en een dochter.
Alec en Helena, twee schattige kinderen die natuurlijk de nodige aandacht vragen en krijgen. Mijn echtgenoot steunt en motiveert me in alles dus dat maakt het werk wat lichter. We hebben nu een huis in Astene met een grote tuin zodat de twee bengels kunnen ravotten.

Huisje, tuintje, kindjes, je werd net 40. Alles klaar nu?
Denk ik niet. ’40 is het nieuwe 20′, zegt de volksmond. Ik heb intussen al veel watertjes door zwommen, en ik weet wat ik wil zijn of niet wil zijn, maar er wachten hopelijk nog veel uitdagingen. Ik ben een bezige bij. Mensen leren kennen, verbinden, samenwerken, bijleren…Ik denk dat ik het allemaal op mijn 80ste nog zal willen doen.

Maar er is ook die vervelende migraine.
Klopt, soms ondraaglijke pijn. Ik heb het al van kindsbeen, en nu op mijn 40ste zou het zijn toppunt moeten bereikt hebben. Let wel, ik heb nog geen dag werkverlet gehad, maar het kan wel verschrikkelijk lastig zijn. Bij een opname van ‘Stukken van Mensen’ voor Vier ben ik wel eens in een zetel van een antiquair moeten gaan liggen omdat de pijn niet te harden was. Ik heb medicatie om bij een naderende aanval te kunnen functioneren. Het blijft echter vervelend, ook voor mijn omgeving.

E-Fitcenter

Veel respect. Hoe speel je het allemaal klaar? Nu ook nog een eigen E-fitcenter in Deinze?
Samen met 2 vennoten. Elektrofitness is voor mensen met pijn in de nek of de rug door het blokkeren van de spieren. De elektroden in het robotpak dat je aangemeten krijgt, maken de spieren tijdens het bewegen losser. Ook voor migraine is het goed. Mensen die niet houden van de gewone fitness omdat je sowieso de helft van de oefeningen niet correct doet, zullen in het E-fitcenter hun gading vinden. Net zoals destijds bij yoga stond ik er ook eerst sceptisch tegenover, maar het werkt wel degelijk.

De webshop doe je niet meer.
Neen, dat stopte nooit. Soms was ik tot ’s nachts bezig. Nu zijn we met 3, en ik bepaal zelf wanneer ik in het E-fitcenter kan zijn. Al ken ik mezelf. Als ik iets doe, smijt ik me steeds volledig. Dat zal ook bij dit project niet anders zijn.

Nostalgie

Maar intussen ook je oude liefde blijven koesteren Evy. Neen, ik heb het niet over een nieuw seizoen van ‘Stukken van Mensen’ op Vier, maar wel over radio maken.
Ja, fantastisch. Elke zaterdagvoormiddag tussen 10u en 12u mocht ik in het voorjaar en deze zomer bij Nostalgie het radioprogramma ‘Something 40’ presenteren. Ik werd in augustus 40, weet je nog (lacht). Zo leuk. Een babbel doen met een BV over markante momenten in hun leven, en dan een leuke, bijhorende nostalgische plaat draaien. Het presenteerwerk bij Nostalgie wakkerde de radiomicrobe opnieuw aan. Nu doe ik van maandag tot donderdag bij dezelfde zender met Kevin De Geest het programma ‘Joyride’ tussen 16u en 19u. Ach, de media is zo mijn ding. Radio, tv, had mijn vader destijds niet via Antwerpen naar Brussel gereden, we hadden misschien nooit het VRT-gebouw gevonden. En dan zat ik nu te verkommeren op kantoor. Het leven kan soms raar in elkaar zitten…

En dan hadden we wellicht nooit dit interview gedaan Evy. En niet samen kunnen genieten van deze lekkere afsluitende carpaccio van ananas met sorbet en verbena.

Waar is de tijd dat we speciaal naar de oersaaie late film keken om daarna nog heel even Evy te aanschouwen. Hoeveel mannen hadden niet naast haar willen zitten als ze alleen in haar zwarte Corsa naar het verre Meulebeke reed? Ook al viel er in Meulebeke wellicht niet veel te beleven.Ik zat alvast naast Evy aan tafel. Alleen jammer dat ze die zwarte Corsa niet meer had…